Al sinds mijn vroegste kinderjaren ben ik op reis. Mijn ouders namen mij mee naar vele eilanden in de Indonesische archipel waar zij voor hun werk enkele maanden per jaar moesten zijn. Na mijn doctoraalstudie vertrok ik naar Engeland voor mijn promotieonderzoek aan de University of Oxford, meermaals onderbroken door langdurige verblijven in het Deutsches Literaturarchiv in Marbach am Neckar voor archiefonderzoek. Mijn onderzoek naar maskanda bracht mij naar Durban in Zuid-Afrika, waar ik al tien jaar om het jaar terugkeer. Sinds enkele jaren ben ik ook weer vaak in Yogyakarta te vinden, de stad op Midden-Java waar ik opgroeide.

Als dochter van een geograaf kwam ik al vroeg in aanraking met kaarten, die voor mij nog steeds rijke projecties  van ruimtelijke verbeeldingskracht zijn. Ik kon urenlang zoet zijn met een atlas, turend naar in kaart gebrachte bergruggen, rivieren, steden en woestijnen. Tegelijkertijd leerde ik ook meteen hoe kaarten middelen kunnen zijn om ruimtes en gebieden te identificeren, te beheersen en te veroveren; ze dienen vaak een politiek belang van degene die ze maakt en kan lezen.

Reizen is daarmee geen neutrale of zelfs maar onschuldige bezigheid. Het belast milieu en omgeving – soms blijvend. Voor mij is het altijd een voorrecht geweest om me – met of zonder mijn familie – te bewegen waarheen ik wil. Ondanks de sociale status die reizen en (muzikaal) toeren met zich meedragen, reizen de meeste mensen niet uit vrije wil, en is hun verdrijving, vlucht, ballingschap of hoop op een beter leven in een onbekende of vijandige omgeving een zwaar of niet te dragen last die henzelf en hun familie blijvend kan beschadigen.

Ik ontken niet dat ik reis uit nieuwsgierigheid en een zekere territoriumdrift, maar ik probeer mijn reizen te beperken tot de gelegenheden waarin ik vind dat ik de mensen en gebieden die ik bezoek iets van mezelf te bieden heb. In mijn reisblogs geef ik rekenschap van die wens.